دو شعر...

اجباري

مثل سربازي گم‌نام

ـ كه با عشق به وطن ـ

به جبهه مي‌رود

دوست‌ات دارم،

مثل سرباز وظيفه

ـ كه مجبور است بجنگد ـ

دوست‌ات دارم.

تو

مين ميدان‌هاي جنگي هستي

كه يك روز به جاي دشمن

زير پاي من

منفجر مي‌شوي.

۲

نه داوود نبي هستم

و نه عصايي در دست‌ام دارم.

شاعري كودك

در شهري كوچك و خيس‌ام

چتري دارم كه گاه بالاي سرم راه مي‌رود

و گاهي عصاي دل‌تنگي‌ام مي‌شود

در عصرهاي پاييز.

حتا مار آبي هم ني‌ستم

و تو اژدها خيال‌ام مي‌كني.

پنجره‌اي كوچك‌ام

كه به دنيايي بزرگ باز مي‌شود

و سراغ تو را مي‌گيرد.